سخنگویی تاریخ دان و عالم به تاریخچه سکه های کشور آمریکا در بازار زرگرها تهران، اینگونه نقل کرد:
هنگامی که اولین اروپایی ها در طول دهه ۱۵۰۰ شروع به اسکان در آمریکا کردند، استفاده چندانی برای سکه ها صورت نگرفت.
سکه ها برای مردم بومی معنی نداشتند، با این حال اروپایی ها دریافتند که برای زنده ماندن به ویژه در طول زمستان نیاز به تجارت با آن ها دارند. سفیدپوستان به زودی عمل بومی تبادل ومپوم (صدف های کوچک تبدیل شده به مهره ها) را برای غذا، پوست حیوانات و دیگر ضروریات اتخاذ کردند.
سکه استعماری اولیه آمریکا(EARLY AMERICAN COLONIAL COINAGE)
یکی دیگر از کالاهای بسیار با ارزش، به ویژه در خود اروپا، گیاهی بومی آمریکا به نام تنباکو بود. هر دو مورد به حدی رواج داشتند و رد و بدل می شدند که مستعمرات انگلیسی در ساحل اقیانوس اطلس، در واقع قوانینی را تصویب می کردند که بر طبق آن قوانین ارزش های آن ها را بر اساس وزن یا با شمارش تنظیم می کردند.
سخنگوی ما در بازار زرگرها تهران
سخنگوی ما در بازار زرگرها تهران، اینگونه مطرح کرد که: اقتصاد ساده ای که استعمارگران اولیه آغاز کردند در نهایت آنها را به جامعه ای راه داد که شبیه شهرهایی بود که در اروپا پشت سر گذاشته بودند.
با صنعتگران و بازرگانانی که مغازه هایی را در روستاهای بالا و پایین ساحل اقیانوس اطلس تأسیس می کردند. کم کم نیاز به روش مبادله ای پیچیده تری احساس شد که همگان خواستار آن بودند و اینگونه بود که سکه ها در دسترس قرار گرفتند.
بیشتر مستعمرات آمریکا توسط انگلستان اداره می شد و دولت های آن ها مطابق با منشورهای اعطاء شده توسط پادشاه انگلستان اداره می شدند. در حالی که برخی از این منشورها به دولت های استعماری اجازه ساخت سکه را می داد، دولت های استعماری در بیشتر مواقع این کار را نکردند. اولین مستعمره انگلیسی که این ممنوعیت را به چالش کشیدند مستعمره خلیج ماساچوست بود.
سخنگوی ما در بازار زرگرها تهران، یادی کرد درست از زمانی که انگلستان به طور موقت بدون پادشاه بود، ماساچوست در سال ۱۶۵۲ ضرابخانه خود را در شهر بوستون راه اندازی کرد. ضرابخانه مستعمره خلیج ماساچوست در بوستون توسط جان هال، به کمک رابرت ساندرسون اداره می شد.
خروجی آن بیشتر شامل شیلینگ های نقره ای بود که سکه هایی با ارزش دوازده پنس بودند. ضرابخانه ماساچوست بعدها سکه های نقره کوچکتری با ارزش شش پنس، سه پنس و دو پنس تولید کرد.
به جز قطعات دوپنس که تاریخ آن ها ۱۶۶۲ بود، تمام سکه های ضرب شده در بوستون تاریخ ۱۶۵۲ را حمل می کردند. استعمارگران به این دلیل مجبور بودند این کار را انجام دهند،
زیرا یک پادشاه جدید انگلیسی در سال ۱۶۶۰ به تاج و تخت نشسته بود و او از نقض حق انحصاری پول و سکه اش ناراضی و خشمگین بود. اولین شیلینگ های نقره ای ضرابخانه به سادگی حروف NE (برای نیوانگلند) را نشان می دهند.
در مریلند، سسیل کالورت با ضرابخانه سلطنتی انگلستان قرارداد امضا کرد تا سکه های نقره ای با ارزش به ترتیب در یک شیلینگ، شش پنس و چهار پنس تولید کند.
بر روی اینها هیچ تاریخی حک نشده بود، و در حدود سال۱۶۵۹، در دوره مشترک المنافع که انگلستان پادشاه نداشت و توسط پارلمان اداره می شد، ساخته شدند.
تعداد ضرب شده این سکه ها ناشناخته است، و آنها آشکارا تنها در مستعمره مریلند و تنها برای چند سال به گردش درآمدند. سخنگوی ما در بازار زرگرها تهران این سکه ها را در نوع خود نادر و به شدت توسط مورد توجه کلکسیونرهای سکه های قدیمی می داند.
همچنین سکه های دیگر ضرب شده در مریلند شامل:
- سه پنس نقره ای
- شش پنس
- و سکه های شیلینگ است که توسط آناپولیس (Annapolis silversmith John Chalmers) ضرب شده بود.
سخنگوی ما در بازار زرگرها تهران با بررسی منابعی اینگونه عنوان کرد: این سکه ها اگرچه کمیاب است ولی اغلب به اندازه کافی قابل جمع آوری هستند و با تلاش و پیگیری یافت می شوند.
مستعمره کنتیکت، نسبت به مستعمرات دیگر مزیت خاصی داشت، زیرا دارای معادن مس بود. در خارج از شهر گرانبی، دکتر ساموئل هیگلی ضرابخانه خودش را افتتاح کرد.
او خود سنگ معدن خام را استخراج می کرد، گداخته می کرد و مس استخراج شده را برای ضرب سکه های سه رنگ مسی، مورد استفاده قرار می داد.
سکه های هیگلی به صورت محلی کاملاً موفق بودند و مدتها در گردش بودند. هر چند این سکه ها با استانداردهای انگلیسی هماهنگی کامل نداشتند و کم وزن بودند.
به نظر سخنگوی ما در بازار زرگرها تهران، این سکه های بسیار نادر تقریباً همیشه به خوبی مورد توجه و استفاده قرار می گیرند و کاملاً قدیمی و کارکرده به نظر می رسند و این ثابت می کند که سال ها به گردش درآمده اند.
در نیوجرسی استعمارگران در طول دهه ۱۶۸۰ از سکه های وارداتی از ایرلند استفاده می کردند. این قطعات مسی در ماه مه سال ۱۶۸۲ توسط مجمع عمومی مورد مناقصه قانونی قرار گرفت.
آن ها در دو اندازه بودند، سکه های بزرگتر به صورت یک نیم پنی و سکه های کوچکتر به شکل یک چهارم پنی ارزش گذاری می شدند. از سخنگوی آگاهمان در بازار زرگرها تهران، در مورد نقش این دسته از سکه ها پرسیدیم.
او اینگونه بیان کرد که یک طرف این سکه ها چهره ای نشسته از یک پادشاه را نشان می دهد که در حال نواختن چنگ (نمادی از ایرلند) است و طرف دیگر سنت پاتریک را نشان می دهد. این سکه های مسی از جمله سکه های فراوان و رایج دردوره استعمار آمریکا هستند.
دوست ما در بازار زرگرها تهران، در ادامه بیان کرد: از نادرترین و کمیاب ترین سکه های استعماری می توان به انواع برنجی و پیوتر که توسط فرانسیس لاولاس (Francis Lovelace)، فرماندار نیویورک از سال ۱۶۶۸ تا ۱۶۷۳ ضرب شده است، نام برد.
در سال ۱۶۸۸، ریچارد هولت، یک فرمان سلطنتی برای ساخت توکن (tokens) برای استفاده در مستعمرات آمریکا دریافت کرد. این سکه از قلع ساخته شده. فرد دیگری که اجازه سلطنتی ساخت سکه برای ایرلند و مستعمرات آمریکا را دریافت کرد ویلیام وود (William Wood) بود.
سکه های مسی او که تاریخ آن ها مربوط به ۱۷۲۲، ۱۷۲۳ و ۱۷۲۴ است، سالها در گردش بودند ولی از نظر ایرلندی ها محبوب نبودند و بارها از کیفیت آنها شکایت کردند. اگرچه این سکه ها به ترتیب در دو پنسی، یک پنی و یک نیم پنی ارزش رسمی داشتند، اما سکه های وود بسیار کم وزن بودند و تا حد زیادی توسط ایرلندی ها رد می شدند.
سخنگوی آگاهمان در بازار زرگرها تهران، در خاتمه صحبتهایش اینگونه بیان کرد: سری دیگری از سکه های ایرلندی که به مستعمرات آمریکا راه پیدا کردند، سکه های مسی Voce Populi بودند که در زبان لاتین به معنای "با صدای مردم" است.
در سال ۱۷۷۳ هزاران هافپنی مسی (copper halfpennies) در لندن برای انتقال به ویرجینیا ضرب شد. تا زمانی که سکه ها به ویرجینیا رسیدند، آمریکایی ها از قبل مبارزه خود را برای استقلال آغاز کرده بودند. سکه های حامل پرتره پادشاه انگلستان به طور گسترده ای توزیع نشد و مورد توجه قرار نگرفت.
هافپنی های ویرجینیا از رایج ترین سکه های دوران استعمار هستند، و آنها همیشه مورد علاقه کلکسیونرهای آمریکایی هستند.
